در لابلاي صفحات تاريخ پر نشيب و فراز اسلامي، دست سياست پيشگان طاغوتي در فرقه سازي‌هاي مذهبي، مشهود است. ترفند سياست بازان اموي ـ به وي‍ژه در عهد معاويه ـ در موازي سازي براي خاندان رسالت و رقيب تراشي برابر ائمه هدي، در پيدا و پنهان تاريخ اسلامي، به وضوح قابل رؤيت است. جعل جماعتي به نام "زهّاد ثمانيه " و كرامت سازي براي آنان، نمونه‌اي از مرجعيت سازي بدلي سياست ورزان اموي براي دور كردن امت از درب خانه علي(ع) و فرزندان او بود(1) و اين همه، به گواهي مجامع روايي فريقين، علي رغم تأكيد مدام پيامبر(ص) براي حصر امامت در اهل بيت عصمت و طهارت و نهي امت از پيروي ائمه باطل بوده است؛ "معاشر الناس، انّه سيكون من بعدي ائمه يدعون الي النار و يوم القيامه لاينصرون "2.